Η θάλασσα μέσα της

Την περίμενα χαζεύοντας την στο απέναντι πεζοδρόμιο. Όλος ο κόσμος μπήκε σε αργή κίνηση όταν κοντοστάθηκε εκεί απέναντι.

Ντύσιμο απλό που διέγραφε το κορμί της ελαφρά, μαύρο βαθύ βλέμμα, μάτια που σε παγώνουν πρώτα και μετά σου μιλούν. Μία ολόκληρη δόση LSD σε ένα βλέμμα. Αυτό που κάνει τα αγόρια να ανοίγουν ασυναίσθητα το στόμα τους και κάθε ανθρώπινη κατασκευή να σταματά. Εκμεταλλεύτηκα τις στιγμές της απόστασης να διαβάσω το κορμί της και συνάμα να ξανάβρω την αυτοκυριαρχία μου.

Περπάτησε προς το μέρος μου σαν μη να υπάρχει κανείς τριγύρω. Και για λίγο δεν υπήρχε κανείς. Όταν μία γυναίκα καλπάζει σταματούν οι καρδιές, τα αυτοκίνητα, τα ρολόγια, τα μάτια να ανοιγοκλείνουν. Το πιο αλαζονικό περπάτημα που έχω νιώσει. Όταν τα θηλυκά αυτά περπατούν ο Θεός ανάβει τα φώτα, ενεργοποιεί τους αέρηδες στα μαλλιά τους και στήνει την σκηνή για να χαζεύουμε εμείς.

Έκατσε δίπλα μου ενώ χαμογελούσα ήρεμα λες και ήταν ένα κοινό όμορφο κορίτσι. Οι γυναίκες αυτό το ερμηνεύουν ως αυτοκυριαρχία. Οι άντρες όμως ξέρουν, και εύχονται να μην ακούς την καρδιά τους πώς χτυπά και προδοθείς.

- “τι;” μου είπε με νάζι και αφασία

- “τίποτα” της είπα εγώ χαμογελώντας

Οι μέρες που ακολούθησαν ήθελαν και νύχτες. Οι νύχτες που τελείωσαν ήθελαν και ένα σωρό μέρες για να ολοκληρωθούν.

Μέσα της ένιωθες σαν να σε έχει πάρει ένας καυτός ωκεανός στα κύματά του και σε γυρίζει συνεχώς χωρίς να σε αφήνει να αναπνεύσεις ποτέ. Προτιμάς να μείνεις εκεί, κλείνεις τα μάτια σου και καταβροχθίζεις την γεύση της και ας νιώθεις ότι με κάθε της φιλί, φεύγει ένα κομμάτι σου. Δεν γνωρίζεις που θα σε αφήσουν τα κύματα, αν θα ζήσεις και με πόσες πληγές.

Ένα μεσημέρι έβρεχε τόσο, και η θάλασσα μακριά ήταν τόσο φουρτουνιασμένη όσο και αυτή. Ήταν ολόγυμνη και προσπαθούσε να στριμωχτεί δίπλα μου σε ένα μικρό ανάκλιντρο. Εγώ δεν την άφηνα. Μόλις με είχε στριφογυρίσει με τα κύματα της και με είχε αφήσει ζαλισμένο σε μια άκρη να αναπνεύσω μέχρι να με τραβήξει πάλι μέσα της.

- “κάτσε απέναντι σε παρακαλώ” της είπα

- “γιατί;” μου είπε με νεύρα

- “έτσι” της είπα πάλι χαμογελώντας

Χαζεύεις μία γυναίκα λες και δεν υπάρχουν άλλες. Ούτε πριν ούτε μετά. Ζεις την στιγμή που ξέρεις ότι τελειώνει και εσύ θα πρέπει να πάς μακριά και αυτή να πάει αλλού. Θέλεις να πάρεις την στιγμή μαζί σου, βρίσκεις υποκατάστατα, βγάζεις μια φωτογραφία την θάλασσα, αγοράζεις την μουσική που παίζει, αναπνέεις τον αέρα απ’ το παράθυρο που στέκεται ενώ παίζει με τα δικά της μαλλιά μόνο. Ότι και να αποτυπώσεις ότι και να συλλέξεις, δεν διασκεδάζει το μυαλό, δεν χορταίνει το κορμί.

Ο θεός πρέπει να είναι θηλυκό σκεφτόμουν κοιτώντας την.

Κάθεται μαζί με άλλα θηλυκά εκεί πάνω, κοιτούν εμάς τα αρσενικά και καταστρώνουν σχέδια για το πώς θα μας κάνουν να χαιρόμαστε για λίγο δυνατά και μετά να πονάμε. Η πως να πονάμε προκειμένου να χαιρόμαστε. Κάπου κάπου κοιτούν κάτω και χαμογελούν όλες πονηρά. Μερικές φορές κάποιο θηλυκό έρχεται πίσω δακρυσμένο γιατί πόνεσε και αυτή κάνοντας φουρτούνες. Και τα άλλα την παίρνουν μαζί τους και την μαθαίνουν ξανά τα κόλπα για το πώς οι γυναίκες είναι θάλασσα βαθιά και οι άντρες ανήμπορα βοτσαλάκια που πηγαινοέρχονται στα κύματα τους.

Ο θεός πρέπει να είναι θηλυκό.

© — Αποστόλης Αϊβαλής

Φεβρουάριος 2013

Original post: https://www.facebook.com/notes/10223357260590346/